wtorek, 31 sierpnia 2010

Arny i Amy Mindell o metodzie Hellingera

II. Supportive And Critical Ideas About Constellation Work
(Written after the 01 conference, in June of 2002 for an intended book on constellation work.)

We wish again to thank Brigitte and Albrecht Mahr for the opportunity to speak about our ideas concerning constellation work. We are happy about this in part because we support the further development of the psychodrama work of Jacob Moreno. Also, we are happy about this opportunity because we have certain reservations concerning the practical application of this development as seen in particular in some of Bert Hellinger’s spoken and written comments.

The following includes several points categorized under the headings, A. Agreements and B. Disagreements.
-------------------


A.AGREEMENTS

1. Movement Work

In the early part of the last century, the Viennese therapist, Jacob Moreno invented or discovered psychodrama, a method of acting out given figures in a client’s story.1 When applied to social issues, Moreno called his method socio-drama. By adding an essentially non-verbal movement channel to the psycho-dramatic techniques of Jacob Moreno, Bert Hellinger added a needed channel of expression to the meaning of “acting out” an experience. Movement is a welcome addition to otherwise strongly verbal psychotherapy techniques developed by Freud, Adler, Jung, Perls, and others.

The movement “channel” enables “actors” to gain access to what we call the “dreaming background” to the stories, family constellations, issues, and events. Using movement gives the actor access to altered states of consciousness, and with awareness of subtle movements, to shamanistic elements as well. Actors truly “shape-shift” from their ordinary selves into dream-like figures and often into the non-dualistic or essence level of experiences.2


2. “Ghosts”

In addition to gaining general access to the dreaming process through movement, following body experiences non-verbally brings out background issues. Hellinger’s adding trans-generational spirits, ghosts of people who have died or who are not present, to the overall “play” conforms in the most general way to our basic idea of what worldwork calls, “Ghost roles.”3 Working with ghosts (such as the “thief” in the previous examples) is important because it adds the “missing” feature completing and contributing to resolving scenes and conflicts.


B.DISAGREEMENTS

Our disagreements are limited to the actual work of Bert Hellinger that we have witnessed and to parts of Love's Hidden Symmetry: What Makes Love Work in Relationships and his Acknowledging What Is: Conversations With Bert Hellinger.4 What we say may not apply to the work of other family constellation therapists whose work we have not seen but who may be different than their founder. Hopefully what we say can be added to (or is already incorporated in) constellation work.

1. Lack of Multidimensionality

Our own passionate interest in social issues and our particular style emphasizes the multidimensional enactment of all kinds of issues in personal life, relationships and world situations. As stated earlier, any given political, social, family, or relationship problem has a consensus reality (CR) level which deals with facts and figures, as well as the dreaming levels with ghosts and subtle feelings. We are interested in following all the levels:

a)The CR level of a problem involves the conscious mind of the participants and relevant descriptions of the situation. We prefer hearing all the details of people’s concerns, problems, facts and figures, as well as historical elements and other relevant material.

b) At the same time we are interested in incorporating unintentional body signals, dreams, and dream-like states of consciousness that appear during slow movement, but also during spontaneous auditory and visual experiences.

c) As stated earlier, the non-dualistic quality of a problem is important to us; it is the common ground, beyond the conflicts involved.

All three levels are crucial not just because of the principle and philosophy of deep democracy – which claims that interest in diversity requires equal representations of individuals as well as all levels of consciousness-- but because if one level is neglected, the overall process tends to get blocked.

For example, while we may have dream-like acting out experiences in which we make breakthroughs, without the conscious mind being involved the breakthroughs tend to be short lived. In our experience, working on the hesitations of the conscious mind is as important as making breakthroughs in a trance-like state.

Furthermore, in the work we have seen, Bert Hellinger sometimes follows the people when they are ready to make these breakthroughs, but sometimes he creates these breakthroughs by rearranging the “actors” on stage himself. While there may be relief from rearrangements, especially if they go along with an individual’s process, rearranging the actors means that individual clients need to eventually make these changes with their own conscious minds. This active participation of individuals in their own constellations is not supported enough as far as we can see. We understand that many things can happen in altered states, but they eventually need support in everyday consciousness.

Such rearrangements can be momentarily satisfying, but leave the client alone with dealing with real life situations. These can turn up in everyday life not as inner figures, but as other people who disagree. What is not worked on inside, happens outside, in individuals and organizations.


2.Naïve Politics

Before speaking at the Hellinger Conference in 01, we read Love’s Hidden Symmetry and felt that some sections tend to pathologize, or patronize Gay or Lesbian sexual orientations. For example, in one place Lesbian and Gay people are pitied for not being able to have children. (Gays can of course, have children!)

We had very creative and fruitful discussions with several of Bert Hellinger’s collaborators about our criticism. Their openness was encouraging to us, and we gladly participated in the 2001 conference. After that conference however we read Acknowledging What Is, and once again felt that Hellinger looked down upon people; this time upon social activists, accusing them of propagating the same abuses they want to clear up. While we share his viewpoint about some activists, again, his statements are too general. In our opinion, they promote fatalism in politics.

Realizing that we easily misunderstand the written word, and can take an author’s ideas out of context, we checked back with our own experience of Bert’s work we saw at the conference. We remembered his tendency to make generalizations about people after having worked with individuals. For example, one of his comments about women seemed hurtful to us. After working with one of the client in a “constellation”, he said something to the effect that “a woman should follow her man to his home country.”

In spite of our warm reception by the people at the congress, we were so disturbed by (what we feel are) culturally one-sided statements, that we felt unable to take part in the 2003 conference. Again, we wish to emphasize that we do support those aspects of Hellinger’s work that help people feel better about themselves and their lives. However, for us, making generalizations about the human race from a given situations feels unjustified.

Furthermore, making such generalizations can be politically harmful to those groups already mentioned. Why? Therapy is a kind of politics. Therapists need to understand the political consequences of their work, as well as the spiritual and psychological nature of what they do.

Any statement by a therapist that is even slightly derogatory towards marginalized groups is grasped by some members of the public --which may already be homophobic and sexist -- as further reason to support the marginalization of gays, lesbians, and women.

While we support Bert Hellinger’s awareness of the Jewish issue in Germany, and are personally grateful for his efforts in that direction, we sincerely hope that awareness can be extended to all other marginal groups as well.

Naivety about politics in most of us therapists is due to stressing the world of dreams and spirituality while ignoring or even looking down on the importance of everyday reality and social action. Political naivety about the potential power of what we say is equivalent unconsciousness about the multidimensional nature of individual and group work. Spirituality is important but not enough. Social action is crucial too, but insufficient. In our opinion, we need to integrate the different domains of life.


3. Insufficient Feedback

Finally, we have seen constellation clients (and actors of their constellations) who occasionally did not respond well to Hellinger’s interventions on stage. For example, one woman did not go along with what he suggested. He reacted to her with comments about her being a bit stubborn or egotistical. He portrayed her as “resistant” instead of considering the possibility that he had not found the right intervention for her.

We understand his feelings. As therapists we have such feelings too. Whenever possible, we prefer however to give a client the feeling that we too, as well as the client may need more awareness.

We hope our critical comments are sufficiently detailed even in this short article to be constructive to the future of constellation work. We hope this potentially inspires future constellation workers to include some or all of the following:

a)Follow client’s feedback more completely
b)Be more aware of the political nature, and potential pain therapists can cause by making patronizing or pathologizing statements about marginalized peoples.
c)Learn to work with the multidimensional nature of events so that the dream-like layer of issues can be integrated with verbal discussion and debate.

Finally, it is our belief that both therapists and clients --and in group process, everyone who is present – must assume responsibility for facilitating. We are all participant-facilitators. In this way, power can be shared and greater democracy can occur. It’s not always easy. But as far as we can see, that’s the price of democracy. Facilitators need to follow and appreciate the wholeness of others as well as themselves.

It is our sincere hope that our disagreements with aspects of Hellinger’s work are actually misunderstandings on our part. As far as future developments of constellation work are concerned, we hope our present ideas prove to be unnecessary and inadequate.

Amy and Arny Mindell, Portland Oregon, June 2002.

GŁĘBOKA DEMOKRACJA


Demokracja bez udziału świadomości jest tyranią


Powyższe słowa wypowiedziane przez prof. J.J. Hendricksa z California State University wskazują na fakt, że rządząca większość może stać się tyranem dla tych, którzy w demokratycznych wyborach głosowali inaczej niż większość. Głęboka Demokracja zwraca uwagę na konieczność konsensusu oraz świadomości rządzącej większości. Głęboka Demokracja jest także ważnym aspektem i fundamentem Psychologii Zorientowanej na Proces, która jako jedna z nielicznych szkół psychoterapii kładzie wyjątkowo mocny nacisk na środowiskowe i społeczne czynniki warunkujące dobrostan psychologiczny oraz somatyczny człowieka. W tym nurcie psychologii zakłada się, że terapeuta (facylitator) nie może unikać ani odpowiedzialności społecznej, ani politycznej, ani wpływu jaki może mieć na społeczeństwo. Dlatego facylitatorzy Psychologii Zorientowanej na Proces zdobywają rozległą wiedzę i praktykę w pracy z konfliktami społecznymi, a przede wszystkim poznają dynamikę oddziaływania rang i przywilejów różnicujących społeczności oraz szkolą się w pracy z konfliktami powstającymi na gruncie nierówności społecznych.

Sama idea Głębokiej Demokracji jest zdobywającym coraz większą popularność podejściem, które zakłada, że we współczesnym świecie muszą być reprezentowane i przedstawione wszystkie stanowiska oraz głosy, w szczególności głosy grup i osób marginalizowanych, defaworyzowanych oraz świadomie bądź nieświadomie wykluczanych społecznie. Co więcej, idea głębokiej demokracji idzie dalej wskazując na konieczność włączenia w dyskurs społeczny naszych emocji, które powstają w wyniku niemożliwych do uniknięcia i wyeliminowania różnic społecznych, kulturowych, barier, rang i przywilejów bardzo często niezbyt skutecznie maskowanych stosowaną polityką politycznej poprawności.
Praktyka pracy z konfliktem stosowana w tej, rozwiniętym przez Arnolda Mindella metodzie pracy z grupami wykazała, że pomijanie lub choćby niedostateczne usłyszenie głosów mniejszości jest przyczyną nie tylko zubażania różnorodności społeczeństwa, ale także powoduje frustrację wiodącą do aktów świadomego bądź nieświadomego sabotażu a nawet terroryzmu.
Praktyczne zastosowanie idei głębokiej demokracji nosi nazwę Pracy ze Światem (WorldWork) i jest niezwykle skutecznym narzędziem stosowanym w pracy z konfliktami o podłożu etnicznym, klasowym, religijnym, itd. Facylitatorzy i terapeuci psychologii zorientowanej na proces skutecznie pracowali z przeciwstawiającymi się sobie grupami w miejscach zapalnych konfliktów etnicznych takich jak Izrael/Palestyna, Irlandia Północna, Bośnia/Hercegowina/Kosowo, Rosja itd.


Głęboka demokracja 
"Moim zdaniem, podstawowy problem demokracji nie dotyczy władzy. Chodzi o świadomość. Wyznacza ona zupełnie inny paradygmat. Świadomość wiąże się z dostrzeganiem tego, co dzieje się w nas samych, w naszych interakcjach, ze świadomością zmian w wysyłanych przez nas sygnałach, świadomością naszych snów, tego, co najgłębsze. Tak więc gdy zbiorowości kulturowe dążą do demokracji, my pragniemy głębszej demokracji, w której kluczową rolę odgrywa świadomość, nie zaś władza."
Arnold Mindell

Głęboka demokracja to jeden z kluczowych aspektów Psychologii Zorientowanej na Proces.
Jest to podejście stosowane zarówno do świata wewnętrznego jednostki – pojedynczej osoby, jak i do grup i wielkich zbiorowości. Głęboka Demokracja uwzględnia wszystkie części całości:  jednostki, grupy, społeczeństwa. Takie podejście opiera się na przekonaniu, że wszystkie doświadczenia, uczucia, przekonania, sny, poglądy, tendencje, a także  stany świadomości są istotne, wartościowe, potrzebne i konieczne, gdyż stanowią one część oraz podłoże rzeczywistości. Z tego powodu powinny mieć możliwość wyrażenia siebie i współdecydowania o kierunku, w którym podąża całość.
Tradycyjna, klasyczna demokracja to rządy większości – jeśli są stosowane bez dużej świadomości władzy i siły tych, którzy są u władzy, - to często przeradza się w tyranię większości. W Głębokiej Demokracji tworzy się przestrzeń na każdy pojawiający się w polu głos, pogląd, postawę, wartości. W takiej atmosferze mogą się ujawnić aspekty często nie dostrzegane i marginalizowane. Facylitatorzy starają się je dopełnić  i pomóc wyrazić treściom, które za nimi stoją.

Szczególnym aspektem głębokiej demokracji jest pozwolenie na zaistnienie tych części i elementów składowych rzeczywistości, które powszechnie uważamy za niechciane, „negatywne” warte wyeliminowania lub stłumienia.

Praca z grupami metodą Psychologii Zorientowanej na Proces

Grupy, podobnie jak jednostki, posiadają własną tożsamość. Na tę, zbiorową tożsamość wskzują twierdzenia zawierające domyślne „my", np.:    "jesteśmy ludźmi, którzy wiedzą, jak współpracować", "jesteśmy spokojni", "jesteśmy zorientowani na wykonywanie zadań", itd. Każda grupa ma także „proces wtórny", praktycznie wszystko, co zmieści się w zbiorze potencjalnych tożsamości „nie - my" - ignorowane, odrzucane, zaprzeczane doświadczenia, które nie przystają do tożsamości grupy, ale które w nieintencjonalny sposób co pewien czas „wyskakują” na powierzchnię...
Proces wtórny (tożsamość „nie-my”) bywa reprezentowany przez obecną w grupie mniejszość lub kozła ofiarnego, przyjmuje formę krytyki, odczuwany jest jako symptomy cielesne lub pojawia się w snach. Zazwyczaj grupa doświadcza proces wtórny  jako czynnik zakłócający normalny, rutynowy, ustalony i znany bieg rzeczy - zakłóca on przebieg procesu pierwotnego grupy. Z drugiej jednak strony, daje jej szansę rozwoju. Poprzez odkrywanie i integrowanie swojego procesu wtórnego grupa może się przekształcać, rozwijać i zmieniać. 
 
Jednymi z metod pracy z grupami bazującą na zasadzie głębokiej demokracji są procesy grupowe oraz Forum Głębokiej Demokracji. Pozwalają one  na wyrażenie, dopełnienie i w efekcie przekształcenie różnych punktów widzenia, poglądów, postaw oraz ról obecnych w „polu” grupy. Te metody pozwalają grupie zintegrować to, co było przyczyną konfliktu lub trudności, znaleźć nowy kierunek rozwoju dla niej jako całości oraz dla poszczególnych uczestników.
Proces grupowy poprowadzić  może doświadczony w Pracy z Procesem terapeuta - tzw. processworker, pełniący funkcję facylitatora procesu.




Trochę więcej i głębiej słowami dr Maxa Schupbacha – terapeuty POP ze Szwajcarii:

Według paradygmatu Worldwork (Pacy ze Światem – czyli głównie z grupami), organizacja lub grupa funkcjonuje na kilku odmiennych poziomach, które działają na zasadzie światów równoległych. Jednym z tych poziomów jest codzienna rzeczywistość, na którą składają się fakty z życia organizacji, ludzie, struktury, cele, strategie i problemy do rozwiązania. Na innym poziomie, samo-organizującym się, grupa jest kierowana przez zasadę organizującą - pole. Pole rozdziela odmienne polaryzacje lub pozycje wewnątrz grupy. Na poziomie samo-organizującym niektóre kwestie, uznawane na poziomie uzgodnionej rzeczywistości za „problemy”, są w istocie próbami zachowania równowagi przez system. Wiele z tych tendencji do utrzymania równowagi wynika z polaryzacji wewnątrz systemu, przy czym tylko jedna ze stron polaryzacji jest bezpośrednio widoczna, druga zaś jest „nie-lokalną obecnością” wewnątrz grupy.
Na przykład, słuchając lidera mówiącego “jesteśmy silni i nieustraszeni i przetrwamy niezależnie od wszystkiego” można wyczuć polaryzację w grupie; postaci/role wątpiącego i sceptyka, dla którego są przeznaczone te słowa, czy wymyślonego oponenta, który wierzy, że jesteśmy beznadziejni i nie chcemy przetrwać. Jako facylitatorzy możemy stworzyć role z tych stanowisk. Ma to na celu uwidocznienia ich oraz danie im szansy na interakcje.
Wyobraźmy sobie, że grupa, kieruje się scenariuszem w rękach niewidocznego reżysera, większej nielokalnej świadomości grupowej. Kiedy starasz się kierować grupą, możesz wyczuwać, że jakaś niewidzialna ręka działa przeciwko tobie, choć w rzeczywistości jest to ta samo-organizująca się tendencja, która ciągnie w inną stronę.
Role możemy podzielić te z uzgodnionej rzeczywistości i role duchy. Role występujące w uzgodnionej rzeczywistości (tak zwane role “CR,” używam czasami również ogólnego terminu “rola”) są pozycjami należącymi do centralnego systemu przekonań danej kultury lub grupy i są ogólnie akceptowane przez grupę. Mogą być przywoływane i wyrażane bez prowokowania silnej reakcji grupy. W przeciwieństwie do nich role duchy są zachowaniami, których nie możemy wypowiedzieć, ponieważ nie są „akceptowalne” czy „racjonalne” w ramach kultury organizacyjnej lub są spoza obszaru uznawanego przez nią za „rzeczywistość”.
Mimo, że role duchy nie są wyraźne, wszyscy czują ich obecność i cierpią z ich powodu. Role duchy mogą być również rozpoznawane poprzez niezamierzoną komunikację. Role CR i role duchy przedstawiają swego rodzaju teatr cieni. Wyobraź sobie przedstawienie, w którym dwie kukiełki prowadzą dialog. Za oświetlonym bawełnianym ekranem teatru kukiełkowego widać kontury trzeciej kukiełki. Kukiełki z przodu sceny są pochłonięte rozmową, a kukiełka zza ekranu od czasu do czasu wtrąca swoje zdanie. Kukiełki z przodu wydają się być nieświadome kukiełki cienia zza ekranu i są skłonne wierzyć, że to ta druga widzialna kukiełka wtrąciła te uwagi. W teatrze kukiełkowym prowadzi to do zabawnego nieporozumienia. Zabawnego dla widzów, lecz nie dla kukiełek, które właściwie są zaniepokojone. Poziom strapionych kukiełek, które nie widzą kukiełki cienia byłby poziomem uzgodnionej rzeczywistości, poziom uwzględniający kukiełkę cień byłby poziomem samo-organizującym lub tym, co nazywamy poziomem snu.
Przy okazji, powyższy przykład o widowni, która w przeciwieństwie do kukiełek dobrze się bawi oglądając sztukę, przedstawia prawdę dotyczącą procesów grupowych. Wiele interakcji, doświadczanych z pozycji jednej strony polaryzacji lub roli może być bardzo bolesna, jednak, gdy tylko zrozumiesz strukturę, dasz możliwość wypowiedzenia się „roli-duchowi”, może ona nawet wywołać uśmiech na twojej twarzy.
Jesteśmy świadomi tej dynamiki. Kiedy rozmawiamy o tym, co „rzeczywiście” dzieje się w grupie, w przeciwieństwie do tego, o czym mówi się na powierzchni, wkraczamy w sferę ról i ról-duchów. Role wypowiadają odpowiednie dla nich zdania, używając odpowiednich stylów komunikacji i posiadają odpowiednie poglądy, jakiekolwiek by one nie były w danej kulturze organizacyjnej. Role-duchy słyszymy w szeptach, insynuacjach, podtekstach, plotkach, braku reakcji na pewne rzeczy, które zostały wypowiedziane.
Jedną z przyczyn, dla której grupy unikają uwypuklania niezamierzonej komunikacji lub udzielania głosu roli-ducha, jest lęk, że powstały w następstwie konflikt zostanie nierozwiązany. Ma to sens z punktu widzenia uzgodnionej rzeczywistości, w której przyzwyczajeni jesteśmy do tego, że konflikty pozostają nierozwiązane i gdzie związki mogą na stałe ucierpieć, ponieważ ktoś powiedział „prawdę”.
Z perspektywy paradygmatu Worldwork ma to inny sens. Role i role-duchy są nie-lokalne w tym sensie, że należą do każdego. Stąd praca nad rolą duchem oznacza uświadomienie sobie, że ty również jesteś taka/taki jak osoba, rola lub grupa, która twoim zdaniem jest odpowiedzialna za wszystkie trudności. Stąd też, jeśli osoba biorąca na siebie niepopularną role wewnątrz organizacji odchodzi, często ktoś inny bierze na siebie tą samą rolę lub pewne jej aspekty. Chociaż role-duchy są łatwo są projektowane na inne grupy, są one również obecne we własnej grupie, gdzie pozostają marginalizowane. W opisie przypadku można zobaczyć, jak obie opisywane podgrupy projektują pewne zachowanie swojej własnej grupy na tę drugą.
Dynamika ta tłumaczy, dlaczego pełne zrozumienie obecności ról we własnej grupie wymaga emocjonalnej lub napiętej interakcji. Proces zdobywania samoświadomości o własnej naturze nie może się po prostu wydarzyć wyłącznie na poziomie racjonalnym, czy linearnym, jako, że często ten właśnie poziom zawiera system przekonań, który spycha na margines nawet samo zagadnienie, wobec którego grupa potrzebuje się obudzić. Z powodu tego lustrzanego procesu, jedynym rozwiązaniem jest podniesiona świadomość tego, w jaki sposób jesteśmy tacy jak druga strona, jak my sami jesteśmy częścią oraz jak dokładamy się do tego, co nas najbardziej niepokoi. Nic dziwnego, że cofamy się przed bezpośrednimi konfrontacjami.
Proces zdobywania tej świadomości może być wysoce emocjonalny. Zmusza nas często do przejścia okresu eskalacji i konfrontacji. Jeżeli jesteśmy w stanie to zrobić, i jednocześnie postępujemy za naszym całościowym doświadczeniem ze świadomością, krok po kroku, docenimy w końcu, że role te są obecne w całym systemie. Całkowita informacja lub wiedza zawierająca się w tych rolach staje się teraz jasna i może być twórczo użyta przez cała grupę. Z tej perspektywy zaburzenia lub problemy są potencjałem, który woła o to, by go wykorzystać! Zadaniem facylitatora jest stworzenie bezpiecznego miejsca dla uczestników, a na koniec procesu grupowego, zapewnienie rozwiązania konfliktów i zrozumienia przez wszystkich nowego wymiaru prezentowanych problemów. Uczestnicy i klienci nie tylko mają prawo, ale także obowiązek bycia sceptycznymi i martwienia się o wyniki. Do facylitatora należy zauważenie i odniesienie się do tych obaw i upewnienie się, że każdy jest chroniony.
Skuteczna facylitacja opiera się na odkrywaniu i wspieraniu podstawowych auto-facylitujących tendencji kolektywu. Role, które facylitują proces są obecne we wszystkich grupach, choć nie zawsze są rozpoznawane czy wyrażane przez sama grupę. Jednym z przykładów takich ról jest starszyzna. Starszeństwo opiera się na ciepłej bezstronności, rozumieniu ludzi i życia jako odkrywania i odsłaniania tajemnicy, a w konsekwencji respektowaniu i wspieraniu każdej osoby i tendencji, przy zachowaniu umiejętności tworzenia granic w nie atakujący sposób. Wywodzi się to z przekonania osoby o znaczeniu życia i roli pełnionej przez ducha i naturę. Przekonania te niekoniecznie muszą być wyrażane wprost, lecz często są odczuwane w sercu danej osoby. Starszyzna pozostaje skoncentrowana na swojej wierze w rdzenne wartości decydujące o możliwości wspólnego życia na tej planecie. Wiara ta nie jest jednak narzucana innym. Jest raczej modelowana w sposób inspirujący innych do naśladownictwa. Starszeństwo jest niezależne od wieku i może przejawiać się poprzez każdą osobę nie tylko lidera czy facylitatora.

poniedziałek, 30 sierpnia 2010

"TO NIE MY MAMY ZIEMIĘ - TO ZIEMIA MA NAS .... "

Kanyini to Aborygeńkie pojęcie (z języka plemienia Yankunytjatjara). Kanyini oznacza współzależną więź wszystkiego co żyje wyrażaną poprzez troskę oraz odpowiedzialność i stanowi podstawę światopoglądu Aborygenów. Kanyini to sieć łącząca takie skłądniki jak tjukurrpa (wiedza o powstawaniu świata -- "Dreaming – Epoka Snów", czyli aborygeńskiej duchowości), ngura (miejsce, ziemia), walytja (związki krwi) i kurunpa (duch lub dusza). Doświadczanie Kanyini jest wzmacniane poprzez postawę opiekuńczą oraz przez praktykowanie odpowiedzialności w stosunku do wszystkich rzeczy.

Bob Randall, wcześniej już cytowany na moim blogu, jest członkiem starszyzny plemienia Yankunytjatjara, ludu, na którego terenach znajduje się Uluru (Ayer's Rock), wyjaśnia pokrótce na czym polega współzależność wszystkiego, co żyje (Kanyiyni). Nie jest to tylko idea, ale konkretny sposób życia. Takie podejście ogarnia wszystkie istoty postrzegając je jako część rozległej rodziny i wskazuje na fakt że każdy/a z nas jest odpowiedzialny/a za tę rodzinę oraz wskazuje na konieczność opiekowania się Ziemią - jak własną matką czy córką.

Bob jest jednym z członków skradzionego pokolenia -- Aborygeńskich dzieci wyrywanych siłą z rąk swoich matek, braci, sióstr, wujków, rodzin, plemion. (O tym haniebnym czasie został nakręcony wstrząsający film "Rabbit Fence" - polecam gorąco.)
W wieku siedmiu lat Bob został porwany przez policję do szkoły z internatem, z przymusowym "zbielaniem" na modłę i kulturę anglo-zachodnią ....
Ale Bob jest jednym z ludzi obdarzonych wielką Rangą Duchową (o której pisałem na blogu) - jest kimś, kto ma i zna moc łączności z Matką Ziemią i wszystkim co istnieje, tym co jest bratem, siostrą wielką, przeogromną Rodziną czujących istot ...
Bob powiada, że nie wie co to znaczy być samotnym - wszak dookoła otaczają go członkowie rodziny, z którymi łączą go więzy krwi.
Bob powiada, że wszystko co żyje przemija i powraca do Ziemi -- skąd wszystko się też wywodzi. Ona trwa, a my odchodzimy, przychodzimy tylko na krótki okres czasu - podobnie jak wszystko, co żywe...
Bob powiada, że jest szczęśliwy żyjąc za minimalne środki w pobliżu Uluru, po drugiej stronie Skały, tam, gdzie rzadziej trafiają turyści, tam skąd zabrano go jak dziecko - dziecko buszu....

Jakże jest to zbliżone do innych kultur plemiennych (np. afrykańskie pojęcie Ubuntu - ma praktycznie takie samo znaczenie), a przy tym do holistycznych, holograficznych wglądów tak współczesnych fizyków jak i osób medytujących (np. buddyjska zasada Pratitya Samutpada (współzależnego powstawania) ...
Kanyini w jest także elementem - istotą Głębokiej Demokracji. W tym ujęcie udaje się włączać wszystkie elementy środowiska wskazując na ich równorzędną wartość.

Serdecznie polecam znalezienie chwili czasu na obejrzenie: "The Land Owns Us" z "Global Oness"

czwartek, 19 sierpnia 2010

James Hollis "Odnaleźć sens w drugiej połowie życia"

Generalnie, to każda połowa jest dobra ;))

Polecam przełożoną na j. polski książkę pt.: "Odnaleźć sens w drugiej połowie życia" (autor: James Hollis )

O AUTORZE
Dr James Hollis jest analitykiem jungowskim prowadzącym własną praktykę, a także dyrektorem wykonawczym Centrum Edukacyjnego C.G. Junga w Houston, w Teksasie. Swoje wykształcenie zdobywał w Manchester College, na Uniwersytecie Drew oraz w Instytucie Jungowskim w Zurychu. Przez ponad dwadzieścia lat był wykładowcą nauk humanistycznych. Autor dziesięciu książek, w tym dwóch bestsellerów: The Middle Passage: From Misery to Meaning At Midlife oraz The Eden Project: In Search of the Magical Other. Mieszka w Houston (USA). Jako ceniony wykładowca odbywa częste podróże na terenie Stanów Zjednoczonych oraz innych krajów.
o książce powiedzieli/napisali: OPINIE
Odnaleźć sens w drugiej połowie życia to dzieło wrażliwego i wnikliwego człowieka, przemawiającego prosto z serca, słowami dalece wykraczającymi poza sztywne ramy chłodnej analizy. Połączenie przenikliwości i prawdziwie ludzkiego podejścia to rzadki i cenny dar, którym autor tej książki dzieli się z czytelnikami.
- Clarissa Pinkola Estés, autorka "Biegnącej z wilkami"
Druga połowa życia to teren, na którym ludzie często zbaczają ze szlaku i błądzą. James Hollis, analityk jungowski, zna te okolice i doskonale je opisuje, zadając ważne pytania, które pozwalają odzyskać orientację i sens oraz osiągnąć dojrzałość.
- Dr Jean Shinoda Bolen, autorka książek: "Boginie w każdej kobiecie" oraz "Bogowie w każdym mężczyźnie"


Dla osób (uprzywilejowanych!) mówiących po angielsku:






Kolejny warty obejrzenia film video (też w j. ang.) to:

WIECZNE DZIECKO (młodzieniec/dziewczyna)

WIECZNE DZIECKO (młodzieniec/dziewczyna)

Ludzie dorośli to raczej nie mają w poważaniu kogoś, kto np. w wieku 40-tu lat prezentuje radosną, młodzieńczą, spontaniczną i szaloną energię. Zazwyczaj taka osoba spotyka się raczej z ogólnym potępieniem i radami (od czujących się "doroślej") typu: "weź ty wydoroślej lub dojrzej do swojej metryki".
W takich interakcjach "dorośli" marginalizują swoje własne, nieposłuszne i spontaniczne dziecko i chyba nieświadomie zazdroszczą owemu "wiecznemu dziecku" nie wiedząc, że on/a MUSI być tym kimś właśnie, żeby marginalizujący/a miał szansę popatrzeć na własną młodość/dziecinność poprzez tego, kogo krytykuje :)

BTW: oczywiście nie jestem "piewcą" wiecznego dziecka, Piotrusia Pana, itd. Po prostu taka część ma również prawo do życia i bycia na równi z innymi "poważniejszymi" ...

O tym jak cenna bywa energia dziecka pisze Amy Mindell w książce "Dreaming Source of Creativity" (w moim przekładzie):


Jedna z osób, z którą pracowałam, odczuwała blokadę w swojej pracy terapeutycznej. Brakowało mu śmiałości, by przyznać, że praca w pewnym stopniu nudzi go i już nie oczekuje z niecierpliwością chwili, gdy znajdzie się w gabinecie. Nie czuł się z tym aż tak źle, po prostu przyczyniało się to do poczucia zablokowania oraz frustracji. Kiedy poprosiłam go o wydanie z siebie dźwięku wyrażającego ten nastrój, poczuł się zdziwiony tym, że była to dziecięca, pełna werwy melodia. Kiedy wydawał z siebie ten dźwięk wyobraził sobie postać tańczącej dookoła, przebiegłej Różowej Pantery. Następnie dźwięk przemienił się w odmianę boogie-woogie. Mężczyzna śpiewają tę melodię rytmicznie podskakiwał i z uśmiechem powiedział, że poczuł się jak rozbawione dziecko. Zauważył, że w swojej pracy stał się zbyt poważny i potrzebował bardziej żartobliwej postawy w stosunku do swoich klientów.

Również i ja odkryłam pewnego wieczoru dziecko kryjące się za moim złym humorem. Starałam się przygotować do zajęć, które miałam poprowadzić w następnym tygodniu, ale czułam się zbyt zmęczona, żeby pracować nad wszystkimi, związanymi z tym szczegółami. Poczułam się sfrustrowana i trochę zrzędliwa. Aby wyrazić ten nastrój, wydobyłam z siebie coś podobnego do zgrzytania i wyobraziłam sobie wściekające się dziecko, które nie zamierzało brać na siebie żadnej odpowiedzialności i chciało się zwyczajnie bawić! Zaczęłam udawać takie dziecko, tupiąc, robiąc przeróżne miny, po czym zaczęłam śpiewać w dość niegrzeczny sposób:

Do końca życia jak dziecko będę skakać
Bo chcę wolności by krzyczeć i płakać!
Rozleję mleko, narobię bałaganu
Nie przyznam się, kto doprowadził do takiego stanu!
To bardzo zły świat, z marną jakością
Gdy masz być dorosłym, co działa z godnością i wdzięcznością
To nabzdyczona kupa śmiecia, nie wchodzę na jej teren
Zamiast tego wolę być psotnym tricksterem!
Dawaj moje zabawki już teraz i nie będę się myć
A jeśli nie dasz, to wiesz, kto i jak zacznie wyć!
Dawaj, dawaj, one są wszystkie moje
Chcę je na zawsze wszystkie i ani chwili w miejscu nie ustoję!


wersja oryginalna .:

I'm gonna be a kid to the day I die
Cause I want the freedom to scream and cry!
I'm gonna spill my milk and make a mess
And you know me, I'll never confess!
It's a bad bad world when you have to be
A grown up who acts with grace and dignity
What a bunch of junk and hype
I'd rather be the mischievous trickster type!
So give me my toys I want 'em now
Or you know who will begin to howl!
Gimme, gimme, it's all mine
I want it all, all the time!



Hm. Ten dzieciak naprawdę dodał mi bardzo dużo energii, dzięki czemu zaczęłam planować zajęcia z o wiele większym poczuciem wolności i kreatywności. Prowadząc zajęcia w następnym tygodniu poczułam się o wiele żywsza i bardziej spontaniczna niż zwykle.

środa, 18 sierpnia 2010

TRZY OSOBOWOŚCI ISTNIEJĄCE W CZŁOWIEKU

z książki Arnolda Mindella "O pracy nad samym sobą" ...



TRZY OSOBOWOŚCI ISTNIEJĄCE W CZŁOWIEKU

"Pozwólcie, że zadam wam jedno pytanie. Czy wiecie, co dzieje się z wami w

chwilach, gdy nie medytujecie, gdy nie wyłapujecie swoich wrażeń zmysłowych? Co

robicie przez większość swojego czasu?

Jeżeli nie jesteście w stanie na to odpowiedzieć, prawdopodobnie wskazuje to na

fakt,że wszystko, co robicie przez większość czasu musi być nieświadome. Możecie

odpowiedzieć, e w chwilach poza medytacją po prostu żyjecie, wstajecie rano z łóżka,

odżywiacie się i śpicie, pracujecie, dbacie o siebie na różne sposoby, zaspokajacie

potrzeby swojej rodziny oraz innych ludzi. Ale w takiej sytuacji musiałbym zapytać:

“Kim jest ta osoba, która to wszystko robi? Czy jest ona pełnią i całością tego, kim

jesteście?" Prawdopodobnie odpowiedzielibyście, że nie. Wiecie, że nie jest to pełnią i

całością was, poniewa od czasu do czasu pojawia się w was coś, co ma pewne refleksje na temat tego, co robicie.

Wy, lub też raczej coś w was, myśli o was, jest to myślenie z pozycji “meta", to

znaczy jest to myślenie o swoim myśleniu. Ten rodzaj względności oznacza, że albo

musicie być w dwóch miejscach na raz lub też , że w każdym z was muszą być

równocześnie dwie, a raczej trzy osoby. Jest osoba, która coś robi, następnie ta, która

reaguje w jakiś sposób na to, co jest robione, to znaczy jest z tego zadowolona bądź

niezadowolona, a ponadto jest również obserwator śledzący interakcję pomiędzy tym,

kto robi, i tym, kto na to reaguje."

Joseph Campbell -- The Dynamic of Life




Czyli o tym jak dynamika życia (grecki Demon, Daimonion) została zamieniona na demona, diabła, coś "złego", będącego przeciw życiu. Podobnie stało się z wężem -- symbolem nieskończoności życia, wiecznego odradzania się ...

niedziela, 15 sierpnia 2010

Human See, Human Do: Ballet Dancers' Brains Reveal The Art Of Imitation

Human See, Human Do: Ballet Dancers' Brains Reveal The Art Of Imitation


Czyli o neuronach lustrzanych -- coraz więcej i więcej jest materiałów oraz twardych badań a poziomie neuronów i biologii funkcjonowania ludzkiego układu nerwowego przekonujących, że behawioryzm z jego systemami wzmocnień (czyli mieszanką nagród i kar) jest nie tylko wielką pomyłką, ale także ogromnym, amerykańskim sukcesem marketingowym (szczególnie Skinnera i spółki) w dziedzinie nauki a psychologii szczególnie (czyli jak dobrze sprzedać towar nie przedstawiający większej wartości).

Wychodzi na to, że zdecydowaną rację miał Albert Bandura z jego Teorią społecznego uczenia się poprzez modelowanie. Zresztą każdy, kto miał kontakt z dziećmi może/mógł to bez trudu zauważyć ...

BÓG WIE WSZYSTKO, A WY WSZYSTKO WIECIE LEPIEJ - Erich Maria Remarque


Bóg wie wszystko, a wy wszystko wiecie lepiej
- Erich Maria Remarque


takie refleksje znajdowane po obejrzeniu filmu "Samsara" == polecam :))

sobota, 14 sierpnia 2010

ćwiczonko "Lalka z Krainy Snów"

Nowe ćwiczonko,
pomaga z nastrojami i niezbyt jasno określonymi przeszkodami :)
(adaptacja z książki Amy Mindell "The Dreaming Source of Creativity")


1.Poczuj trudne do powiedzenia „coś”, co stanowi dla ciebie problem, co zabiera ci radość tworzenia a nawet istnienie lub, co nie pozwala ci działa, tworzyć,. Przerywa to, co właśnie zacząłeś/aś. Jak to coś można opisać? Zrób to w kilku słowach.

2.Wyobraź sobie lalkę, która mogłaby reprezentować to „coś”.

3.W co byłaby ubrana? Jak miałaby wyraz twarzy? Jak byłaby duża?

4.W swojej wyobraźni popatrz na lalkę i wyobrażaj sobie, co ona robi. Jakie ruchy mogłaby wykonywać? Co takiego mówiłaby bądź wykrzykiwała?

5.Odkryj co dokładnie lalka chce wyrazić i pomóż się temu w pełni rozwinąć zachęcając tę postać/lalkę do wyrażenia wszystkiego co tylko zapragnie. Do dokończenia nie-wpełni wypowiedzianych zdań lub intencji. Niech ta postać naprawdę powie wszystko co tylko chce, może, potrzebuje i za czym tęskni. Na przykład niektórzy z krytyków faktycznie chcą dotrzeć do sedna pewnych, głębokich problemów. Inni potrzebują tylko miłości i docenienia, ponieważ tych wartości nigdy wcześniej nie otrzymali i z powodu ich braku stali się marudni. Inni chcą mieć więcej wpływu lub więcej zabawy w życiu. Jeśli twoja lalka wstydzi się wypowiadać lub natknęła się na blokadę nie mogąc się w pełnie wyrazić, zachęcaj ją dalej – upewniając w przekonaniu, że naprawdę ją słuchasz i rzeczywiście pragniesz poznać jej najskrytsze pragnienia.

6.Rozmawiaj z tą lalką o tym w jaki sposób możesz jej pomóc w spełnieniu tego pragnienia i staraj się dotrzeć do rozwiązania, które byłoby satysfakcjonujące dla obu stron.


wszelkie wrażenia, opinie oraz pytania mile widziane :)))

piątek, 13 sierpnia 2010

Jak radzić sobie z krytykiem i transformować jego energię...

Poniżej zamieszczam fragment książki Amy Mindell "The Dreaming Source of Creativity" w moim przekładzie. Miłego czytania i zastosowania. Pytania mile widziane :)


No cóż, żeby zachować pełnię uczciwości, książka powinna zawierać rozdział poświęcony wyłącznie krytykom, nieprzerwanym wrednym głosom, rozmaitym postaciom, które wykazują chęć do krytyki i zatrzymywania naszej twórczej pracy, nie wspominając o blokadach oraz impasach, które mogą doprowadzić do prawdziwej rozpaczy! Nie sądzę , żebym kiedykolwiek spotkała kogoś, kto przynajmniej od czasu do czasu nie miał kontaktu z powątpiewającym głosem, który przedostał się do wnętrza jego czy jej ucha. Czy nie chcielibyście, żeby ten głos po prostu poszedł sobie i zostawił was w spokoju? Czyż życie nie byłoby wówczas lepsze? Ale z drugiej strony – czy na tym właśnie polega demokracja? Może lepiej zaprosić te głosy i zobaczyć co one mogą nam zaoferować.
Dzięki ogromnej liczbie niepowodzeń i eksperymentów odkryłam, że również i te kłopotliwe stworzenia noszą w sobie nasiona Pola Intencjonalnego. We wnętrzach nawet najwredniejszych krytyków mieści się niezmierna ilość energii. Muszę przyznać, że wielu moich krytyków okazało być źródłem niektórych z moich najciekawszych i postrzelonych wytworów. Pomyślcie tylko o całej władzy, jaką oni mają nad tobą i co moglibyście zrobić, gdybyście mieli możliwość zaczerpnąć ze źródła energii krytyka wykorzystując ją do wykatapultowania się w inne obszary imaginacji.

czwartek, 12 sierpnia 2010

Dwie strony monety w emocjach...

Każde z nas ma w sobie troche Bonobo i troszke Szympansa (film niestety po angielsku :( ). Praca z konfliktem nie polega na szukaniu kompromisu, ale na sile (łączącej) relacji pomiędzy stronami, na odkrywaniu Śnienia, które sprawiło, że oto się one spotkały. Tak jak krzyż i niekrzyż. :)

http://www.guardian.co.uk/science/video/2010/jul/13/bi-polar-ape-love-war


warto oba bieguny badać w sobie i z nimi współdziałać.