O Animusie na weekend ...

Niezwykle ważną sprawą, i to taką, gdzie jesteśmy skłonni do wielkich sentymentów, jest fakt, że poskromienie animusa wymaga okrucieństwa. Nawet o tym nie wiedząc, polegałyśmy na nim, hołubiłyśmy i rozpieszczaliśmy go, zatem zwrócenie się przeciwko niemu to prawdziwy akt heroizmu.

Barbara Hannah, "Animus The Spirit of Inner Truth in Women", str 142

Mój animus - morderca nie pozwala dostrzegać żadnych alternatyw, wyklucza dowcip, czy zabawę. Sprawia, że jestem ociężała, wyczerpana, mam obsesję na punkcie własnego zmęczenia.

- Marion Woodman, Marion Woodman, w: „The Ravaged Bridegroom: Masculinity in Women”, s. 103.

Nawet jeśli nie istnieje faktyczny mężczyzna, który by się nad nią znęcał, kobieta doświadczy tego od wewnątrz, bo kiedy znajduje się sama, animus zapewnia, że jest samotna będąc nikim i niczym. Oraz, że nigdy do niczego nie dojdzie – tak przekonuje wewnętrzny sadysta.

- Marie-Louise von Franz, w: „The Feminine in Fairy Tales”, s. 71.

Jednym z ulubionych tematów, jakie animus bez końca porusza, to ruminacja, w której kobieta powtarza takie kwestie jak: Jedyną rzeczą, jaką pragnę na świecie to miłość, a on mnie nie kocha lub: W takiej sytuacji są tylko dwie możliwości – i obydwie są równie złe. (Animus nigdy nie wierzy w wyjątki). Tylko sporadycznie można sprzeciwić się opinii animusa, ponieważ na ogólnym poziomie jest ona zazwyczaj prawdziwa; jednak rzadko kiedy pasuje do indywidualnej sytuacji. Prawdopodobnie jest to opinia, która wydaje się rozsądna, ale nie w tym, konkretnym kontekście.

Tak jak charakter animy mężczyzny kształtowany jest przez matkę, tak na animusa zasadniczo wpływa postać ojca kobiety. Obdarowuje on animusa swojej córki szczególnym kolorytem niekwestionowanych, „niepodważalnie prawdziwych” przekonań – przekonań, w których nigdy nie mieści się osobista realność danej kobiety taka, jaką faktycznie jest.

To dlatego animus bywa czasami – podobnie jak anima – demonem śmierci.

M. L. Von Franz w: „Człowiek i jego symbole” [więcej: w filmie ! ]